| به زاری گفت کاوخ رنج بردم | ندیده راحتی در رنج مردم | |
| اگر صد گوسفند آید فرا پیش | برد گرگ از گله قربان درویش | |
| چه خوش گفت آن گلابی با گلستان | که هر چت باز باید داد مستان | |
| فرو رفته به خاک آن سرو چالاک | چرا بر سر نریزم هر زمان خاک | |
| ز گلبن ریخته گلبرگ خندان | چرا بر من نگردد باغ زندان | |
| پریده از چمن کبک بهاری | چرا چون ابر نخروشم به زاری | |
| فرو مرده چراغ عالم افروز | چرا روزم نگردد شب بدین روز | |
| چراغم مرد بادم سرد از آنست | مهم رفت آفتابم زرد از آنست | |
| به شیرین در عدم خواهم رسیدن | به یک تک تا عدم خواهم دویدن | |
| صلای درد شیرین در جهان داد | زمین بر یاد او بوسید و جان داد | |
| زمانه خود جز این کاری نداند | که اندوهی دهد جانی ستاند | |
| چو کار افتاده گردد بینوائی | درش در گیرد از هر سو بلائی | |
| به هر شاخ گلی کو در زند چنگ | به جای گل ببارد بر سرش سنگ | |
| چنان از خوشدلی بی‌بهر گردد | که در کامش طبرزد زهر گردد | |
| چنان تنگ آید از شوریدن بخت | که برباید گرفتش زین جهان رخت | |
| عنان عمر ازینسان در نشیب است | جوانی را چنین پا در رکیب است | |
| کسی یابد ز دوران رستگاری | که بردارد عمارت زین عماری | |
| مسیحاوار در دیری نشیند | که با چندان چراغش کس نبیند | |
| جهان دیو است و وقت دیو بستن | به خوشخوئی توان زین دیو رستن | |
| مکن دوزخ به خود بر خوی بد را | بهشت دیگران کن خوی خود را |