| فرستادند سوی بی ستونش | شده بر ناحفاظی رهنمونش | |
| چو چشم شوخ او فرهاد را دید | به دستش دشنه پولاد را دید | |
| بسان شیر وحشی جسته از بند | چو پیل مست گشته کوه می‌کند | |
| دلش در کار شیرین گرم گشته | به دستش سنگ و آهن نرم گشته | |
| از آن آتش که در جان و جگر داشت | نه از خویش و نه از عالم خبر داشت | |
| به یاد روی شیرین بیت می‌گفت | چو آتش تیشه می‌زد کوه می‌سفت | |
| سوی فرهاد رفت آن سنگدل مرد | زبان بگشاد و خود را تنگدل کرد | |
| که ای نادان غافل در چکاری | چرا عمری به غفلت می‌گذاری | |
| بگفتا بر نشاط نام یاری | کنم زینسان که بینی دستکاری | |
| چه یار آن یار کو شیرین زبانست | مرا صد بار شیرین‌تر ز جانست | |
| چو مرد ترش روی تلخ گفتار | دم شیرین ز شیرین دید در کار | |
| بر آورد از سر حسرت یکی باد | که شیرین مرد و آگه نیست فرهاد | |
| دریغا آن چنان سرو شغبناک | ز باد مرگ چون افتاد بر خاک | |
| ز خاکش عنبر افشاندند بر ماه | به آب دیده شستندش همه راه | |
| هم آخر با غمش دمساز گشتند | سپردندش به خاک و باز گشتند | |
| در و هر لحظه تیغی چند می‌بست | به رویش در دریغی چند می‌بست | |
| چو گفت آن زلف و آن خال ای دریغا | زبانش چون نشد لال ای دریغا | |
| کسی را دل دهد کین راز گوید؟ | نه بیند ور به بیند باز گوید | |
| چو افتاد این سخن در گوش فرهاد | ز طاق کوه چون کوهی در افتاد | |
| برآورد از جگر آهی چنان سرد | که گفتی دور باشی بر جگر خورد |