| جهان سالار خسرو هر زمانی | به چربی جستی از شیرین نشانی | |
| هزارش بیشتر صاحب خبر بود | که هر یک بر سر کاری دگر بود | |
| گر انگشتی زدی بر بینی آن ماه | ملک را یک به یک کردندی آگاه | |
| در آن مدت که شد فرهاد را دید | نه کوه آن قلعه پولاد را دید | |
| خبر دادند سالار جهان را | که چون فرهاد دید آن دلستان را | |
| در آمد زور دستش را شکوهی | به هر زخمی ز پای افکند کوهی | |
| از آن ساعت نشاطی در گرفته است | ز سنگ آیین سختی بر گفته است | |
| بدان آهن که او سنگ آزمون کرد | تواند بیستون را بیستون کرد | |
| کلنگی می‌زند چون شیر جنگی | کلنگی نه که آن باشد کلنگی | |
| بچربد روبه ار چربیش باشد | و گر با گرگ هم چربیش باشد | |
| چو از دینار جورا بیشتر بار | ترازو سر به گرداند ز دینار | |
| اگر ماند بدین قوت یکی ماه | ز پشت کوه بیرون آورد راه | |
| ملک بی‌سنگ شد زان سنگ سفتن | که بایستش به ترک لعل گفتن | |
| به پرسش گفت با پیران هشیار | چه باید ساختن تدبیر این کار | |
| چنین گفتند پیران خردمند | که گر خواهی که آسان گردد این مجد | |
| فرو کن قاصدی را کز سر راه | بدو گوید که شیرین مرد ناگاه | |
| مگر یک چندی افتد دستش از کار | درنگی در حساب آید پدیدار | |
| طلب کردند نافرجام گویی | گره پیشانیی دلتنگ رویی | |
| چو قصاب از غضب خونی نشانی | چو نفاط از بروت آتش فشانی | |
| سخن‌های بدش تعلیم کردند | به زر وعده به آهن بیم کردند |