| ز یار سنگدل خرسنگ می‌خورد | ولیکن عربده با سنگ می‌کرد | |
| عیار دستبردش را در آن سنگ | ترازوئی نیامد راست در چنگ | |
| به شخص کوه پیکر کوه می‌کند | غمی در پیش چون کوه دماوند | |
| درون سنگ از آن می‌کند مادام | که از سنگش برون می‌آمد آن کام | |
| رخ خارا به خون لعل می‌شست | مگر در سنگ خارا لعل می‌جست | |
| چو از لعل لب شیرین خبر یافت | به سنگ خاره در گفتی گهر یافت | |
| به دستش آهن از دل گرم‌تر گشت | به آهن سنگش از گل نرم‌تر گشت | |
| به دستی سنگ را می‌کند چون گل | به دیگر دست می‌زد سنگ بر دل | |
| دلش را عشق آن بت می‌خراشید | چو بت بودش چرا بت می‌تراشید | |
| شکر لب داشت با خود ساغری شیر | به دستش داد کاین بر یاد من گیر | |
| ستد شیر از کف شیرین جوانمرد | به شیرینی چه گویم چون شکر خورد | |
| چو شیرین ساقیی باشد هم آغوش | نه شیر ار زهر باشد هم شود نوش | |
| چو عاشق مست گشت از جام باقی | ز مجلس عزم رفتن کرد ساقی | |
| شد اندامش گران از زر کشیدن | فرو مانداسبش از گوهر کشیدن | |
| نه اسب ار کوه زر بودی ندیمش | سقط گشتی به زیر کوه سیمش | |
| چنین گویند که اسب باد رفتار | سقط شد زیر آن گنج گهربار | |
| چو عاشق دیدکان معشوق چالاک | فرو خواهد فتاد از باد بر خاک | |
| به گردن اسب را با شهسوارش | ز جا برداشت و آسان کرد کارش | |
| به قصرش برد از انسان ناز پرورد | که موئی بر تن شیرین نیازرد | |
| نهادش بر بساط نوبتی گاه | به نوبت گاه خویش آمد دگر راه |