| مبارک روزی از خوش روزگاران | نشسته بود شیرین پیش یاران | |
| سخن می‌رفتشان در هر نوردی | چنانک آید ز هر گرمی و سردی | |
| یکی عیش گذشته یاد می‌کرد | بدان تاریخ دل را شاد می‌کرد | |
| یکی افسانه آینده می‌خواند | که شادی بیشتر خواهیم ازین راند | |
| ز هر شیوه سخن کان دلنواز است | بگفتند آنچه وا گفتن دراز است | |
| سخن چون شد مسلسل عاقبت کار | ستون بیستون آمد پدیدار | |
| به خنده گفت با یاران دل‌افروز | علم بر بیستون خواهم زد امروز | |
| به بینم کاهنین بازوی فرهاد | چگونه سنگ می‌برد به پولاد | |
| مگر زان سنگ و آهن روزگاری | به دلگرمی فتد بر من شراری | |
| بفرمود اسب را زین بر نهادن | صبا را مهد زرین بر نهادن | |
| نبود آن روز گلگون در وثاقش | بر اسبی دیگر افتاد اتفاقش | |
| برون آمد چه گویم چون بهاری | به زیبائی چو یغمائی نگاری | |
| روان شد نرگسان پر خواب گشته | چو صد خرمن گل سیراب گشته | |
| بدان نازک تنی و آبداری | چو مرغی بود در چابک سواری | |
| چنان چابک نشین بود آن دلارام | که برجستی به زین مقدار ده گام | |
| ز نعلش بر صبا مسمار می‌زد | زمین را چون فلک پرگار می‌زد | |
| چو آمد با نثار مشک و نسرین | بر آن کوه سنگین کوه سیمین | |
| ز عکس روی آن خورشید رخشان | ز لعل آن سنگ‌ها شد چون بدخشان | |
| چو کوهی کوهکن را نزد خود خواند | وز آنجا کوه تن زی کوهکن راند | |
| به یاد لعل او فرهاد جان کن | کننده کوه را چون مرد کان کن |