| مرا مادر دعا کرد است گوئی | که از تو دور بادا هر چه جوئی | |
| اگر در تیغ دوران زحمتی هست | چرا برد تو را ناخن مرا دست | |
| و گر بی‌میل شد پستان گردون | چرا بخشد ترا شیر و مرا خون | |
| بدان شیری که اول مادرت داد | که چون از جوی من شیری خوری شاد | |
| کنی یادم به شیر شکرآلود | که دارد تشنه را شیر و شکر سود | |
| به شیری چون شبانان دست گیرم | که در عشق تو چون طفلی به شیرم | |
| به یاد آرم چو شیر خوشگواران | فراموشم مکن چون شیرخواران | |
| گرم شیرینیی ندهی ز جامت | دهان شیرین همی دارم به نامت | |
| چو کس جز تو ندارم یار و غمخوار | مرا بی‌یار و بی غمخوار مگذار | |
| زبان‌تر کن بخوان این خشک لب را | به روز روشن آر این تیره شب را | |
| به دانگی گر چه هستم با تو درویش | توانگر وار جان را می‌کشم پیش | |
| ز دولتمندی درویش باشد | که بی‌سرمایه سوداندیش باشد | |
| مسوز آن دل که دلدارش تو باشی | ز گیتی چاره کارش تو باشی | |
| چو در خوبی غریب افتادی ای ماه | غریبان را فرو مگذار در راه | |
| تو که امروز از غریبی بی نصیبی | بترس از محنت روز غریبی | |
| طمع در زندگانی بسته بودم | امید اندر جوانی بسته بودم | |
| از آن هر دو کنون نومید گشتم | بلا را خانه جاوید گشتم | |
| دریغا هر چه در عالم رفیق است | ترا تا وقت سختی هم طریق است | |
| گه سختی تن آسانی پذیرند | تو گوئی دست و ایشان پای گیرند | |
| مخور خونم که خون خوردم ز بهرت | غریبم آخر ای من خاک شهرت |