| جگر پالوده‌ای را دل برافروز | ز کار افتاده را کاری در آموز | |
| مراد بی مرادی را روا کن | امید ناامیدی را وفا کن | |
| تو خود دانم که از من یاد ناری | که یاری بهتر از من یاد داری | |
| منم یاری که بر یادت شب و روز | جهان سوزم به فریاد جهان‌سوز | |
| تو را تا دل به خسرو شاد باشد | غریبی چون منت کی یاد باشد | |
| نشسته شاد شیرین چون گل نو | شکر ریزان به یاد روی خسرو | |
| فدا کرده چنین فرهاد مسکین | ز بهر جهان شیرین جان شیرین | |
| اگر چه ناری ای بدر منیرم | پس از حجی و عمری در ضمیرم | |
| من از عشق تو ای شمع شب افروز | بدین روزم که می‌بینی بدین روز | |
| در این دهلیزه تنگ آفریده | وجودی دارم از سنگ آفریده | |
| مرا هم بخت بد دامن گرفتست | که این بدبختی اندر من گرفتست | |
| اگر نه ز آهن و سنگ است رویم | وفا از سنگ و آهن چند جویم | |
| مکن زین بیش خواری بر دل تنگ | غریبی را مکش چون مار در سنگ | |
| ترا پهلوی فربه نیست نایاب | که داری بر یکی پهلو دو قصاب | |
| منم تنها چنین بر پشته مانده | ز ننگ لاغری ناکشته مانده | |
| ز عشقت سوزم و می‌سازم از دور | که پروانه ندارد طاقت نور | |
| از آن نزدیک تو می ناید این خاک | که باشد کار نزدیکان خطرناک | |
| به حق آنکه یاری حق شناسم | که جز کشتن منه بر سر سپاسم | |
| مگر کز بند غم بازم رهانی | که مردن به مرا زین زندگانی | |
| به روز من ستاره بر میا یاد | به بخت من کس از مادر مزایاد |