| چو شد پرداخته فرهاد را چنگ | ز صورت کاری دیوار آن سنگ | |
| نیاسودی ز وقت صبح تا شام | بریدی کوه بر یاد دلارام | |
| به کوه انداختن بگشاد بازو | همی برید سنگی بی‌ترازو | |
| به هر خارش که با آن خاره کردی | یکی برج از حصارش پاره کردی | |
| به هر زخمی ز پای افکند کوهی | کز آن امد خلایق را شکوهی | |
| به الماس مژه یاقوت می‌سفت | ز حال خویشتن با کوه می‌گفت | |
| که ای کوه ار چه داری سنگ خاره | جوانمردی کن و شو پاره‌پاره | |
| ز بهر من تو لختی روی بخراش | به پیش زخم سنگینم سبک باش | |
| وگرنه من به حق جان جانان | که تا آندم که باشد بر تنم جان | |
| نیاساید تنم ز آزار با تو | کنم جان بر سر پیکار با تو | |
| شبا هنگام کز صحرای اندوه | رسیدی آفتابش بر سر کوه | |
| سیاهی بر سپیدی نقش بستی | علم برخاستی سلطان نشستی | |
| شدی نزدیک آن صورت زمانی | در آن سنگ از گهر جستی نشانی | |
| زدی بر پای آن صورت بسی بوس | بر آوردی ز عشقش ناله چون کوس | |
| که ای محراب چشم نقش بندان | دوا بخش درون دردمندان | |
| بت سیمین تن سنگین دل من | به تو گمره شده مسکین دل من | |
| تو در سنگی چو گوهر پای بسته | من از سنگی چو گوهر دل شکسته | |
| زمانی پیش او بگریستی زار | پس از گریه نمودی عذر بسیار | |
| وزان جا بر شدی بر پشته کوه | به پشت اندر گرفته بار اندوه | |
| نظر کردی سوی قصر دلارام | به زاری گفتی ای سرو گلندام |