| اگر خاکست چون شاید بریدن | و گر برد کجا شاید کشیدن | |
| به گرمی گفت کاری شرط کردم | و گر زین شرط برگردم نه مردم | |
| میان دربند و زور دست بگشای | برون شو دست برد خویش بنمای | |
| چو بشنید این سخن فرهاد بی‌دل | نشان کوه جست از شاه عادل | |
| به کوهی کرد خسرو رهنمونش | که خواند هر کس اکنون بی ستونش | |
| به حکم آنکه سنگی بود خارا | به سختی روی آن سنگ آشکارا | |
| ز دعوی گاه خسرو با دلی خوش | روان شد کوهکن چون کوه آتش | |
| بر آن کوه کمرکش رفت چون باد | کمر دربست و زخم تیشه بگشاد | |
| نخست آزرم آن کرسی نگهداشت | بر او تمثال‌های نغز بنگاشت | |
| به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ | چنان بر زد که مانی نقش ارژنگ | |
| پس آنگه از سنان تیشه تیز | گزارش کرد شکل شاه و شبدیز | |
| بر آن صورت شنیدی کز جوانی | جوانمردی چه کرد از مهربانی | |
| وزان دنبه که آمد پیه پرورد | چه کرد آن پیرزن با آن جوانمرد | |
| اگرچه دنبه بر گرگان تله بست | به دنیه شیر مردی زان تله رست | |
| چو پیه از دنیه زانسان دید بازی | تو بر دنبه چرا پیه می‌گدازی | |
| مکن کین میش دندان پیر دارد | به خوردن دنبه‌ای دلگیر دارد | |
| چو برنج طالعت نمد ذنب دار | ز پس رفتن چرا باید ذنب وار |