| بگفتا در غمش می‌ترسی از کس | بگفت از محنت هجران او بس | |
| بگفتا هیچ هم خوابیت باید | بگفت ار من نباشم نیز شاید | |
| بگفتا چونی از عشق جمالش | بگفت آن کس نداند جز خیالش | |
| بگفت از دل جدا کن عشق شیرین | بگفتا چون زیم بی‌جان شیرین | |
| بگفت او آن من شد زو مکن یاد | بگفت این کی کند بیچاره فرهاد | |
| بگفت ار من کنم در وی نگاهی | بگفت آفاق را سوزم به آهی | |
| چو عاجز گشت خسرو در جوابش | نیامد بیش پرسیدن صوابش | |
| به یاران گفت کز خاکی و آبی | ندیدم کس بدین حاضر جوابی | |
| به زر دیدم که با او بر نیایم | چو زرش نیز بر سنگ آزمایم | |
| گشاد آنگه زبان چون تیغ پولاد | فکند الماس را بر سنگ بنیاد | |
| که ما را هست کوهی بر گذرگاه | که مشکل می‌توان کردن بدو راه | |
| میان کوه راهی کند باید | چنانک آمد شد ما را بشاید | |
| بدین تدبیر کس را دسترس نیست | که کار تست و کار هیچ کس نیست | |
| به حق حرمت شیرین دلبند | کز این بهتر ندانم خورد سوگند | |
| که با من سر بدین حاجت در آری | چو حاجتمندم این حاجت برآری | |
| جوابش داد مرد آهنین چنگ | که بردارم ز راه خسرو این سنگ | |
| به شرط آنکه خدمت کرده باشم | چنین شرطی به جای آورده باشم | |
| دل خسرو رضای من بجوید | به ترک شکر شیرین بگوید | |
| چنان در خشم شد خسرو ز فرهاد | که حلقش خواست آزردن به پولاد | |
| دگر ره گفت ازین شرطم چه باکست | که سنگ است آنچه فرمودم نه خاکست |