| نخستین بار گفتش کز کجائی | بگفت از دار ملک آشنائی | |
| بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند | بگفت انده خرند و جان فروشند | |
| بگفتا جان فروشی در ادب نیست | بگفت از عشقبازان این عجب نیست | |
| بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟ | بگفت از دل تو می‌گوئی من از جان | |
| بگفتا عشق شیرین بر تو چونست | بگفت از جان شیرینم فزونست | |
| بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب | بگفت آری چو خواب آید کجا خواب | |
| بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک | بگفت آنگه که باشم خفته در خاک | |
| بگفتا گر خرامی در سرایش | بگفت اندازم این سر زیر پایش | |
| بگفتا گر کند چشم تو را ریش | بگفت این چشم دیگر دارمش پیش | |
| بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ | بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ | |
| بگفتا گر نیابی سوی او راه | بگفت از دور شاید دید در ماه | |
| بگفتا دوری از مه نیست در خور | بگفت آشفته از مه دور بهتر | |
| بگفتا گر بخواهد هر چه داری | بگفت این از خدا خواهم به زاری | |
| بگفتا گر به سر یابیش خوشنود | بگفت از گردن این وام افکنم زود | |
| بگفتا دوستیش از طبع بگذار | بگفت از دوستان ناید چنین کار | |
| بگفت آسوده شو که این کار خامست | بگفت آسودگی بر من حرام است | |
| بگفتا رو صبوری کن درین درد | بگفت از جان صبوری چون توان کرد | |
| بگفت از صبر کردن کس خجل نیست | بگفت این دل تواند کرد دل نیست | |
| بگفت از عشق کارت سخت زار است | بگفت از عاشقی خوشتر چکار است | |
| بگفتا جان مده بس دل که با اوست | بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست |