| بود هر کار بی‌استاد دشوار | نخست استاد باید آنگهی کار | |
| شود مرد از حساب انگشتری گر | ولیک از موم و گل نز آهن و زر | |
| گرم فرماندهی فرمان پذیرم | به دست آوردنش بر دست گیرم | |
| که ما هر دو به چین همزاد بودیم | دو شاگرد از یکی استاد بودیم | |
| چو هر مایه که بود از پیشه برداشت | قلم بر من فکند او تیشه برداشت | |
| چو شاپور این حکایت را بسر برد | غم شیر از دل شیرین بدر برد | |
| چو روز آیینه خورشید دربست | شب صد چشم هر صد چشم بربست | |
| تجسس کرد شاپور آن زمین را | بدست آورد فرهاد گزین را | |
| به شادروان شیرین برد شادش | به رسم خواجگان کرسی نهادش | |
| در آمد کوهکن مانند کوهی | کز او آمد خلایق را شکوهی | |
| چو یک پیل از ستبری و بلندی | به مقدار دو پیلش زورمندی | |
| رقیبان حرم به نواختندش | به واجب جایگاهی ساختندش | |
| برون پرده فرهاد ایستاده | میان در بسته و بازو گشاده | |
| در اندیشه که لعبت باز گردون | چه بازی آردش زان پرده بیرون | |
| جهان ناگه شبیخون سازیی کرد | پس آن پرده لعبت بازیی کرد | |
| به شیرین خنده‌های شکرین ساز | در آمد شکر شیرین به آواز | |
| دو قفل شکر از یاقوت برداشت | وزو یاقوت و شکر قوت برداشت | |
| رطب‌هائی که نخلش بار می‌داد | رطب را گوشمال خار می‌داد | |
| به نوش‌آباد آن خرمان در شیر | شکر خواند انگبین را چاشنی گیر | |
| ز بس کز دامن لب شکر افشاند | شکر دامن به خوزستان برافشاند |