| پری پیکر نگار پرنیان پوش | بت سنگین دل سیمین بنا گوش | |
| در آن وادی که جائی بود دلگیر | نخوردی هیچ خوردی خوشتر از شیر | |
| گرش صدگونه حلوا پیش بودی | غذاش از مادیان و میش بودی | |
| از او تا چارپایان دورتر بود | ز شیر آوردن او را دردسر بود | |
| که پیرامون آن وادی به خروار | همه خر زهره بد چون زهره مار | |
| ز چوب زهر چون چوپان خبر داشت | چراگاه گله جای دگر داشت | |
| دل شیرین حساب شیر می‌کرد | چه فن سازد در آن تدبیر می‌کرد | |
| که شیر آوردن از جائی چنان دور | پرستاران او را داشت رنجور | |
| چو شب زلف سیاه افکند بر دوش | نهاد از ماه زرین حلقه در گوش | |
| در آن حقه که بود آن ماه دلسوز | چو مار حلقه می‌پیچید تا روز | |
| نشسته پیش او شاپور تنها | فرو کرده ز هر نوعی سخنها | |
| از این اندیشه کان سرو سهی داشت | دل فرزانه شاپور آگهی داشت | |
| چو گلرخ بیش او آن قصه بر گفت | نیوشنده چو برگ لاله بشکفت | |
| نمازش برد چون هندو پری را | ستودش چون عطارد مشتری را | |
| که هست اینجا مهندس مردی استاد | جوانی نام او فرزانه فرهاد | |
| به وقت هندسه عبرت نمائی | مجسطی دان و اقلیدس گشائی | |
| به تیشه چون سر صنعت بخارد | زمین را مرغ بر ماهی نگارد | |
| به صنعت سرخ گل را رنگ بندد | به آهن نقش چین بر سنگ بندد | |
| به پیشه دست بوسندش همه روم | به تیشه سنگ خارا را کند موم | |
| به استادی چنین کارت بر آید | بدین چشمه گل از خارت بر آید |