| نشاید یافتن در هیچ برزن | وفا در اسب و در شمشیر و در زن | |
| وفا مردی است بر زن چون توان بست | چو زن گفتی بشوی از مردمی دست | |
| بسی کردند مردان چاره‌سازی | ندیدند از یکی زن راست بازی | |
| زن از پهلوی چپ گویند برخاست | مجوی از جانب چپ جانب راست | |
| چه بندی دل در آن دور از خدائی | کزو حاصل نداری جز بلائی | |
| اگر غیرت بری با درد باشی | و گر بی‌غیرتی نامرد باشی | |
| برو تنها دم از شادی برآور | چو سوسن سر به آزادی برآور | |
| پس آنگه بر زبان آورد سوگند | به هوش زیرک و جان خردمند | |
| به تاج قیصر و تخت شهنشاه | که گر شیرین بدین کشور کند راه | |
| به گردن برنهم مشگین رسن را | بر آویزم ز جورت خویشتن را | |
| همان به کو در آن وادی نشیند | که جغد آن به که آبادی نبیند | |
| یقین شد شاه را چون مریم این گفت | که هرگز در نسازد جفت با جفت | |
| سخن را از در دیگر بنی کرد | نوازش می‌نمود و صبر می‌کرد | |
| سوی خسرو شدی پیوسته شاپور | به صد حیلت پیامی دادی از دور | |
| جوابش هم نهانی باز بردی | ز خونخواری به غمخواری سپردی | |
| از آن بازیچه حیران گشت شیرین | که بی او چون شکیبد شاه چندین | |
| ولی دانست کان نز بی‌وفائیست | شکیبش بر صلاح پادشائیست |