| چو بدر از جیب گردون سر برآورد | زمین عطف هلالی بر سر آورد | |
| ز مجلس در شبستان رفت خسرو | شده سودای شیرین در سرش نو | |
| چو بر گفتی ز شیرین سرگذشتی | دهان مریم از غم تلخ گشتی | |
| در آن مستی نشسته پیش مریم | دم عیسی بر او می‌خواند هر دم | |
| که شیرین گرچه از من دور بهتر | ز ریش من نمک مهجور بهتر | |
| ولی دانم که دشمن کام گشتست | به گیتی در به من بدنام گشتست | |
| چو من بنوازم و دارم عزیزش | صواب آید که بنوازی تو نیزش | |
| اجازت ده کزان قصرش بیارم | به مشکوی پرستاران سپارم | |
| نبینم روی او گر باز بینم | پر آتش باد چشم نازنینم | |
| جوابش داد مریم که ای جهانگیر | شکوهت چون کواکب آسمان‌گیر | |
| خلافت را جهان بر در نهاده | فلک بر خط حکمت سر نهاده | |
| اگر حلوای تر شد نام شیرین | نخواهد شد فرود از کام شیرین | |
| ترا بی‌رنج حلوائی چنین نرم | برنج سرد را تا کی کنی گرم | |
| رطب خور خار نادیدن ترا سود | که بس شیرین بود حلوای بی‌دود | |
| مرا با جادوئی هم حقه‌سازی؟ | که بر سازد ز بابل حقه‌بازی | |
| هزار افسانه از بر بیش دارد | به طنازی یکی در پیش دارد | |
| ترا بفریبد و ما را کند دور | تو زو راضی شوی من از تو مهجور | |
| من افسونهای او را نیک دانم | چنین افسانها را نیک خوانم | |
| بسا زن کو صد از پنجه نداند | عطارد را به زرق از ره براند | |
| زنان مانند ریحان سفالند | درون سو خبث و بیرون سو جمالند |