| خرد بی‌خود بدی تا نیمه روز | سیزدهم سبز در سبز |
□
| چو بانگ سبز در سبزش شنیدی | ز باغ زرد سبزه بر دمیدی | ||
|
|||
□
| چو قفل رومی آوردی در آهنگ | گشادی قفل گنج از روم و از زنگ | ||
|
|||
□
| چو بر دستان سروستان گذشتی | صبا سالی به سروستان نگشتی | ||
|
|||
□
| و گر سرو سهی را ساز دادی | سهی سروش به خون خط باز دادی | ||
|
|||
□
| چو نوشین باده را در پرده بستی | خمار باده نوشین شکستی | ||
|
|||
□
| چو کردی رامش جان را روانه | ز رامش جان فدا کردی زمانه | ||
|
|||
□
| چو در پرده کشیدی ناز نوروز | به نوروزی نشستی دولت آن روز | ||
|
|||
□
| چو بر مشگویه کردی مشگ مالی | همه مشگو شدی پرمشک حالی | ||
|
|||
□
| چو نو کردی نوای مهرگانی | ببردی هوش خلق از مهربانی | ||
|
|||
□
| چو بر مروای نیک انداختی فال | همه نیک آمدی مروای آن سال | ||
|
|||
□
| چو در شب بر گرفتی راه شبدیز | شدندی جمله آفاق شب خیز | ||
|
|||
□
| چو بر دستان شب فرخ کشیدی | از آن فرخنده‌تر شب کس ندیدی | ||
|
|||
□
| چو یارش رای فرخ روز گشتی | زمانه فرخ و فیروز گشتی |