| چنان خور کز ضرورتهای حالت | حرام دیگران باشد حلالت | |
| مقیمی را که این دروازه باید | غم و شادیش را اندازه باید | |
| مجو بالاتر از دوران خود جای | مکش بیش از گلیم خویشتن پای | |
| چو دریا بر مزن موجی که داری | مپر بالاتر از اوجی که داری | |
| به قدر شغل خود باید زدن لاف | که زر دوزی نداند بوریا باف | |
| چه نیکو داستانی زد هنرمند | هلیله با هلیله قند با قند | |
| نه فرخ شد نهاد نو نهادن | ره و رسم کهن بر باد دادن | |
| به قندیل قدیمان در زدن سنگ | به کالای یتیمان بر زدن چنگ | |
| هر آنکو کشت تخمی کشته بر داد | نه من گفتم که دانه زو خبر داد | |
| نه هر تخمی درختی راست روید | نه هر رودی سرودی راست گوید | |
| به سرهنگی حمایل کردن تیغ | بسا مه را که پوشد چهره در میغ | |
| تو خونریزی مبین کو شیر گیرد | که خونش گیرد ارچه دیر گیرد | |
| از این ابلق سوار نیم زنگی | که در زیر ابلقی دارد دو رنگی | |
| مباش ایمن که باخوی پلنگ است | کجا یکدل شود آخر دو رنگ است | |
| ستم در مذهب دولت روا نیست | که دولت با ستمگار آشنا نیست | |
| خری در کاهدان افتاد ناگاه | نگویم وای بر خر وای بر کاه | |
| مگس بر خوان حلوا کی کند پشت | به انجیری غرابی چون توان کشت | |
| به سیم دیگران زرین مکن کاخ | کزین دین رخنه گردد کیسه سوراخ | |
| نگه دار اندرین آشفته بازار | کدین گازر از نارج عطار | |
| مشو خامش چو کار افتد به زاری | که باشد خامشی نوعی ز خواری |