| تو زرین بهره باش از تخت زرین | که چوبین بهره شد بهرام چوبین | |
| نشاط از خانه چوبین برون تاخت | که چوبین خانه از دشمن به پرداخت | |
| شهنشاه از دل سنگین ایام | مثل زد بر تن چوبین بهرام | |
| که تا بر ما زمانه چوب زن بود | فلک چوبک‌زن چوبینه تن بود | |
| چو چوب دولت ما شد برآور | مه چوبینه چوبین شد به خاور | |
| نه این بهرام اگر بهرام گور است | سرانجام از جهانش بهره گور است | |
| اگر بهرام گوری رفت ازین دام | بیا تا بنگری صد گور بهرام | |
| اگر بهرام گوری رفت ازین دام | بیا تا بنگری صد گور بهرام | |
| جهان تا در جهان یاریش می‌کرد | تمنای جهانداریش می‌کرد | |
| کجا آن شیر کز شمشیر گیری | چو مستان کرد با ما شیر گیری | |
| کجا آن تیغ کاتش در جهان زد | تپانچه بر درفش کاویان زد | |
| بسا فرزانه را کو شیرزاد است | فریب خاکیان بر باد داد است | |
| بسا گرگ جوان کز روبه پیر | به افسون بسته شد در دام نخجیر | |
| از آن بر گرگ روبه راست شاهی | که روبه دام بیند گرگ ماهی | |
| بسا شه کز فریب یافه گویان | خصومت را شود بی‌وقت جویان | |
| سرانجام از شتاب خام تدبیر | به جای پرنیان بر دل نهد تیر | |
| ز مغروری کلاه از سر شود دور | مبادا کس به زور خویش مغرور | |
| چراغ ارچه ز روغن نور گیرد | بسا باشد که از روغن بمیرد | |
| خورش‌ها را نمک رو تازه دارد | نمک باید که نیز اندازه دارد | |
| مخور چندان که خرما خار گردد | گوارش در دهن مردار گردد |