| چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ | سپاه روم زد بر لشگر زنگ | |
| بر آمد یوسفی نارنج در دست | ترنج مه زلیخا وار بشکست | |
| شد از چشم فلک نیرنگ سازی | گشاد ابرویها در دلنوازی | |
| در پیروزه گون گنبد گشادند | به پیروزی جهان را مژده دادند | |
| زمانه ایمن از غوغا و فریاد | زمین آسوده از تشنیع و بیداد | |
| به فال فرخ و پیرایه نو | نهاده خسروانی تخت خسرو | |
| سراپرده به سدره سر کشیده | سماطینی به گردون بر کشیده | |
| ستاده قیصر و خاقان و فغفور | یک آماج از بساط پیشکه دور | |
| به هر گوشه مهیا کرده جائی | برو زانو زده کشور خدائی | |
| طرفداران که صف در صف کشیدند | ز هیبت پشت پای خویش دیدند | |
| کسی کش در دل آمد سر بریدن | نیارست از سیاست باز دیدن | |
| ز بس گوهر کمرهای شب‌افروز | در گستاخ بینی بسته بر روز | |
| قبا بسته کمرداران چون پیل | کمربندی زده مقدار ده میل | |
| در آن صف کاتش از بیم آب گشتی | سخن گر زر بدی سیماب گشتی | |
| نشسته خسرو پرویز بر تخت | جوان فرو جوان طبع و جوان بخت | |
| در رویه کرد تخت پادشائیش | کشیده صف غلامان سرائیش | |
| ز خاموشی در آن زرینه پرگار | شده نقش غلامان نقش دیوار | |
| زمین را زیر تخت آرام داده | به رسم خاص بار عام داده | |
| به فتح‌الباب دولت بامدادان | ز در پیکی در آمد سخت شادان | |
| زمین بوسید و گفتا شادمان باش | همیشه در جهان شاه جهان باش |