| ز مریم بود در خاطر هراسش | که مریم روز و شب می‌داشت پاسش | |
| به مهد آوردنش رخصت نمی‌یافت | به رفتن نیز هم فرصت نمی‌یافت | |
| به پیغامی قناعت کرد از آن ماه | به بادی دل نهاد از خاک آن راه | |
| نبودی یک زمان بی‌یاد دلدار | وز آن اندیشه می‌پیچید چون مار |
| ز مریم بود در خاطر هراسش | که مریم روز و شب می‌داشت پاسش | |
| به مهد آوردنش رخصت نمی‌یافت | به رفتن نیز هم فرصت نمی‌یافت | |
| به پیغامی قناعت کرد از آن ماه | به بادی دل نهاد از خاک آن راه | |
| نبودی یک زمان بی‌یاد دلدار | وز آن اندیشه می‌پیچید چون مار |