| چون بر شیرین مقرر گشت شاهی | فروغ ملک بر مه شد ز ماهی | |
| به انصافش رعیت شاد گشتند | همه زندانیان آزاد گشتند | |
| ز مظلومان عالم جور برداشت | همه آیین جور از دور برداشت | |
| زهر دروازه‌ای برداشت باجی | نجست از هیچ دهقانی خراجی | |
| مسلم کرد شهر و روستا را | که بهتر داشت از دنیا دعا را | |
| ز عدلش باز با تیهو شده خویش | به یک جا آب خورده گرگ با میش | |
| رعیت هر چه بود از دور و پیوند | بدین و داد او خوردند سوگند | |
| فراخی در جهان چندان اثر کرد | که یک دانه غله صد بیشتر کرد | |
| نیت چون نیک باشد پادشا را | گهر خیزد به جای گل گیا را | |
| درخت بد نیت خوشیده شاخست | شه نیکو نیت را پی فراخست | |
| فراخیها و تنگی‌های اطراف | ز رای پادشاه خود زند لاف | |
| ز چشم پادشاه افتاد رائی | که بد رائی کند در پادشائی | |
| چو شیرین از شهنشه بی خبر بود | در آن شاهی دلش زیر و زبر بود | |
| اگر چه دولت کیخسروی داشت | چو مدهوشان سر صحرا روی داشت | |
| خبر پرسید از هر کاروانی | مگر کارندش از خسرو نشانی | |
| چو آگه شد که شاه مشتری بخت | رسانید از زمین بر آسمان تخت | |
| ز گنج افشانی و گوهر نثاری | بجای آورد رسم دوستداری | |
| ولیک از کار مریم تنگدل بود | که مریم در تعصب سنگدل بود | |
| ملک را داده بد در روم سوگند | که با کس در نسازد مهر و پیوند | |
| چو شیرین از چنین تلخی خبر یافت | نفس را زین حکایت تلخ‌تر یافت |