| بر این ابلق که آمد شد گزیند | چو این آمد فرود آن بر نشیند | |
| در این سیلاب غم کز ما پدر برد | پسر چون زنده ماند چون پدر مرد | |
| کسی کو خون هندوئی بریزد | چو وارث باشد آن خون برنخیزد | |
| چه فرزندی تو با این ترکتازی | که هندوی پدرکش را نوازی | |
| بزن تیری بدین کوژ کمان پشت | که چندین پشت بر پشت ترا کشت | |
| فلک را تا کمان بی‌زه نگردد | شکار کس در او فربه نگردد | |
| گوزنی را که ره بر شیر باشد | گیا در زیر پی شمشیر باشد | |
| تو ایمن چون شدی بر ماندن خویش | که داری باد در پس چاه در پیش | |
| مباش ایمن که این دریای خاموش | نکرد است آدمی خوردن فراموش | |
| کدامین ربع را بینی ربیعی | کزان بقعه برون ناید بقیعی | |
| جهان آن به که دانا تلخ گیرد | که شیرین زندگانی تلخ میرد | |
| کسی کز زندگی با درد و داغ است | به وقت مرگ خندان چون چراغ است | |
| سرانی کز چنین سر پرفسوسند | چون گل گردن زنان را دست بوسند | |
| اگر واعظ بود گوید که چون کاه | تو بفکن تامنش بر دارم از راه | |
| و گر زاهد بود صد مرده کوشد | که تو بیرون کنی تا او بپوشد | |
| چو نامد در جهان پاینده چیزی | همه ملک جهان نرزد پشیزی | |
| ره آورد عدم ره توشه خاک | سرشت صافی آمد گوهر پاک | |
| چنین گفتند دانایان هشیار | که نیک و بد به مرگ آید پدیدار | |
| بسا زن نام کانجان مرد یابی | بسا مردا که رویش زرد یابی | |
| خداوندا چو آید پای بر سنگ | فتد کشتی در آن گردابه تنگ |