| رها کن غم که دنیا غم نیرزد | مکن شادی که شادی هم نیرزد | |
| اگر خواهی جهان در پیش کردن | شکم‌واری نخواهی بیش خوردن | |
| گرت صد گنج هست ار یکدرم نیست | نصیبت زین جهان جز یک شکم نیست | |
| همی تا پای دارد تندرستی | ز سختی‌ها نگیرد طبع سستی | |
| چو برگردد مزاج از استقامت | به دشواری به دست آید سلامت | |
| دهان چندان نماید نوش خندی | که یابد در طبیعت نوشمندی | |
| چو گیرد ناامیدی مرد را گوش | کند راه رهائی را فراموش | |
| جهان تلخ است خوی تلخناکش | به کم خوردن توان رست از هلاکش | |
| مشو پر خواره چون کرمان در این گور | به کم خوردن کمر دربند چون مور | |
| ز کم خوردن کسی را تب نگیرد | ز پر خوردن به روزی صد بمیرد | |
| حرام آمد علف تاراج کردن | به دارو طبع را محتاج کردن | |
| چو باشد خوردن نان گلشکروار | نباشد طبع را با گلشکر کار | |
| چو گلبن هر چه بگذاری بخندد | چو خوردی گر شکر باشد بگندد | |
| چو دنیا را نخواهی چند جوئی | بدو پوئی بد او چند گوئی | |
| غم دنیا کسی در دل ندارد | که در دنیا چو ما منزل ندارد | |
| درین صحرا کسی کو جای گیر است | ز مشتی آب و نانش ناگزیر است | |
| مکن دلتنگی ای شخصت گلی تنگ | که بد باشد دلی تنگ و گلی تنگ | |
| جهان از نام آنکس ننگ دارد | که از بهر جهان دلتنگ دارد | |
| غم روزی مخور تا روز ماند | که خود روزی رسان روزی رساند | |
| فلک با این همه ناموس و نیرنگ | شب و روز ابلقی دارد کهن لنگ |