| مهین بانو دلش دادی شب و روز | بدان تا نشکند ماه دل افروز | |
| یکی روزش به خلوت پیش خود خواند | که عمرش آستین بر دولت افشاند | |
| کلید گنجها دادش که بر گیر | که پیشت مرد خواهد مادر پیر | |
| در آمد کار اندامش به سستی | به بیماری کشید از تن درستی | |
| چو روزی چند بروی رنج شد چیر | تن از جان سیر شد جان از جهان سیر | |
| جهان از جان شیرینش جدا کرد | به شیرین هم جهان هم جان رها کرد | |
| فرو شد آفتابش در سیاهی | بنه در خاک برد از تخت شاهی | |
| چنین است آفرینش را ولایت | که باشد هر بهاری را نهایت | |
| نیامد شیشه‌ای از سنگ در دست | که باز آن شیشه را هم سنگ نشکست | |
| فغان زین چرخ کز نیرنگ سازی | گهی شیشه کند گه شیشه‌بازی | |
| به اول عهد زنبور انگبین کرد | به آخر عهد باز آن انگبین خورد | |
| بدین قالب که بادش در کلاهست | مشو غره که مشتی خاک را هست | |
| ز بادی کو کلاه از سر کند دور | گیاه آسوده باشد سرو رنجور | |
| بدین خان کو بنا بر باد دارد | مشو غره که بد بنیاد دارد | |
| چه می‌پیچی درین دام گلو پیچ | که جوزی پوده بینی در میان هیچ | |
| چو روباهان و خرگوشان منه گوش | به روبه بازی این خواب خرگوش | |
| بسا شیر شکار و گرگ جنگی | که شد در زیر این روبه پلنگی | |
| نظر کردم ز روی تجربت هست | خوشیهای جهان چون خارش دست | |
| به اول دست را خارش خوش افتد | به آخر دست بر دست آتش افتد | |
| همیدون جام گیتی خوشگوار است | به اول مستی و آخر خمار است |