| درختی بر شده چون گنبد نور | گدازان گشت چون در آب کافور | |
| بهاری تازه چون رخشنده مهتاب | ز هم بگسست چون بر خاک سیماب | |
| شبیخون غم آمد بر ره دل | شکست افتاد بر لشگرگه دل | |
| کمین سازان محنت بر نشستند | یزک‌داران طاقت را شکستند | |
| ز بنگاه جگر تا قلب سینه | به غارت شد خزینه بر خزینه | |
| به صد جهد ازمیان سلطان جان رست | ولیک آنگه که خدمت را میان بست | |
| گهی دل را به نفرین یاد کردی | ز دل چون بیدلان فریاد کردی | |
| گهی با بخت گفتی کای ستمکار | نکردی تا توئی زین زشت‌تر کار | |
| مرادی را که دل به روی نهادی | بدست آوردی و از دست دادی | |
| فرو شد ناگهان پایت به گنجی | ز دست افشاندیش بی‌پای رنجی | |
| بهاری را که در بروی گشادی | ربودی گل به دل خارش نهادی | |
| چراغی کز جهانش برگزیدی | ترا دادند و بادش در دمیدی | |
| به آب زندگانی دست کردی | نهان شد لاجرم کز وی نخوردی | |
| ز مطبخ بهره جز آتش نبودت | وز آن آتش نشاط خوش نبودت | |
| از آن آتش بر آمد دودت اکنون | پشیمانی ندارد سودت اکنون | |
| گهی فرخ سروش آسمانی | دلش دادی که یابی کامرانی | |
| گهی دیو هوس می‌بردش از راه | که می‌بایست رفتن بر پی شاه | |
| چو بسیاری درین محنت بسر برد | هم آخر زان میان کشتی بدر برد | |
| به صد زاری ز خاک راه برخاست | ز بس خواری شده با خاک ره راست | |
| به درگاه مهین بانو گذر کرد | ز کار شاه بانو را خبر کرد |