| چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج | که برد از اوستادی در سخن رنج | |
| که چون شیرین ز خسرو باز پس ماند | دلش دربند و جانش در هوس ماند | |
| ز بادام تر آب گل برانگیخت | گلابی بر گل بادام می‌ریخت | |
| بسان گوسپند کشته بر جای | فرو افتاد و می‌زد دست بر پای | |
| تن از بی‌طاقتی پرداخته زور | دل از تنگی شده چون دیده مور | |
| هوی بر باد داده خرمنش را | گرفته خون دیده دامنش را | |
| چو زلف خویش بی‌آرام گشته | چو مرغی پای‌بند دام گشته | |
| شده ز اندیشه هجران یارش | ز بحر دیده پر گوهر کنارش | |
| گهی از پای میافتاد چون مست | گه از بیداد می‌زد دست بر دست | |
| دلش حراقه آتش زنی داشت | بدان آتش سر دودافکنی داشت | |
| مگر دودش رود زان سو که دل بود | که افتد بر سر پوشیده‌ها دود | |
| گشاده رشته گوهر ز دیده | مژه چون رشته در گوهر کشیده | |
| ز خواب ایمن هوسهای دماغش | ز بیخوابی شده چشم و چراغش | |
| دهن خشک و لب از گفتار بسته | ز دیده بر سر گوهر نشسته | |
| سهی سروش چو برگ بید لرزان | شده زو نافه کاسد نیفه ارزان | |
| زمانی بر زمین غلطید غمناک | ز مشگین جعد مشگ افشاند بر خاک | |
| چو نسرین بر گشاده ناخنی چند | به نسرین برگ گل از لاله می‌کند | |
| گهی بر شکر از بادام زد آب | گهی خائید فندق را به عناب | |
| گهی چون کوی هر سو می‌دویدی | گهی بر جای چون چوگان خمیدی | |
| نمک در دیده بی‌خواب می‌کرد | ز نرگس لاله را سیراب می‌کرد |