| چو سر بر کرد ماه از برج ماهی | مه پرویز شد در برج شاهی | |
| ز ثورش زهره وز خرچنگ برجیس | سعادت داده از تثلیث و تسدیس | |
| ز پرگار حمل خورشید منظور | بدلو اندر فکنده بر زحل نور | |
| عطارد کرده ز اول خط جوزا | سوی مریخ شیرافکن تماشا | |
| ذنب مریخ را می‌کرده در کاس | شده چشم زحل هم کاسه راس | |
| بدین طالع کز او پیروز شد بخت | ملک بنشست بر پیروزه گون تخت | |
| بر آورد از سپیدی تا سیاهی | ز مغرب تا به مشرق نام شاهی | |
| چو شد کار ممالک برقرارش | قوی‌تر گشت روز از روزگارش | |
| کشید از خاک تختی بر ثریا | درو گوهر به کشتی در به دریا | |
| چنان کز بس گهرهای جهان‌تاب | به شب تابنده‌تر بودی ز مهتاب | |
| بر آن تخت مبارک شد چو شیران | مبارک‌باد گفتندش دلیران | |
| جهان خرم شد از نقش نگینش | فرو خواند آفرینش آفرینش | |
| ز عکس آنچنان روشن جنابی | خراسان را در افزود آفتابی | |
| شد آواز نشاط و شادکامی | ز مرو شاهجان تا بلخ بامی | |
| چو فرخ شد بدو هم تخت و هم تاج | در آمد غمزه شیرین به تاراج | |
| نه آن غم را ز دل شایست راندن | نه غم‌پرداز را شایست خواندن | |
| به حکم آنکه مریم را نگه داشت | کز او بر اوج عیسی پایگه داشت | |
| اگر چه پادشاهی بود و گنجش | ز بی‌یاری پیاپی بود رنجش | |
| نمی‌گویم طرب حاصل نمی‌کرد | طرب می‌کرد لیک از دل نمی‌کرد | |
| گهی قصد نبید خام کردی | گهی از گریه می در جام کردی |