| خیال از ناجوانمردی همه روز | به عشوه می‌فزاید بر دلم سوز | |
| ز بی‌خصمی گر افزون گشت گنجم | ز بی‌یاری در افزود است رنجم | |
| من آن مرغم که افتادم به ناکام | ز پشمین خانه در ابریشمین دام | |
| چو من سوی گلستان رای دارم | چه سود ار بند زر بر پای دارم | |
| نه بند از پای می شاید بریدن | نه با این بند می‌شاید پریدن | |
| غم یک تن مرا خود ناتوان کرد | غم چندین کس آخر چون توان خورد | |
| مرا باید که صد غمخوار باشد | چون من صد غم خورم دشوار باشد | |
| ز خر برگیرم و بر خود نهم بار | خران را خنده می‌آید بدین کار | |
| مه و خورشید را بر فرش خاکی | ز جمعیت رسید این تابناکی | |
| براکنده دلم بی‌نور از آنم | نیم مجموع دل رنجور از آنم | |
| ستاره نیز هم ریحان باغند | پراکندند از آن ناقص چراغند | |
| شراره زان ندارد پرتو شمع | که این نور پراکنده است و آن جمع | |
| نه خواهد دل که تاج و تخت گیرم | نه خواهم من که با دل سخت گیرم | |
| دل تاریک روزم را شب آمد | تن بیمار خیزم را تب آمد | |
| نمی‌شد موش در سوراخ کژدم | بیاری جایروبی بست بردم | |
| سیاهک بود زنگی خود به دیدار | به سرخی می‌زند چون گشت بیمار | |
| دگر ره بانگ زد بر خود به تندی | که با دولت نشاید کرد کندی | |
| چو دولت هست بخت آرام گیرد | ز دولت با تو جانان جام گیرد | |
| سر از دولت کشیدن سروری نیست | که با دولت کسی را داوری نیست | |
| کس از بی‌دولتی کامی نیابد | به از دولت فلک نامی نیابد |