| گهی گفتی به دل کای دل چه خواهی | ز عالم عاشقی یا پادشاهی | |
| که عشق و مملکت ناید بهم راست | ازین هر دو یکی می‌بایدت خواست | |
| چه خوش گفتند شیران با پلنگان | که خر کره کند یا راه زنگان | |
| مرا با مملکت گر یار بودی | دلم زین ملک برخوردار بودی | |
| به خرم گر فرو شد بخت بیدار | به صد ملک ختن یک موی دلدار | |
| شبی در باغ بودم خفته با یار | به بالین بر نشسته بخت بیدار | |
| چو بختم خفت و من بیدار گشتم | بدینسان بی‌دل و بی‌یار گشتم | |
| کجا آن نوبه‌نو مجلس نهادن | بهشت عاشقان را در گشادن | |
| نشستن با پریرویان چون نوش | شهنشاه پریرویان در آغوش | |
| کجا شیرین و آن شیرین زبانی | به شیرینی چو آب زندگانی | |
| کجا آن عیش و آن شبها نخفتن | همه شب تا سحر افسانه گفتن | |
| کجا آن تازه گلبرگ شکربار | شکر چیدن ز گلبرگش به خروار | |
| عروسی را بدان روئین حصاری | ز بازو ساختن سیمین عماری | |
| گهش چون گل نهادن روی بر روی | گهش بستن چو سنبل موی بر موی | |
| گهی مستی شکستن بر خمارش | گهی پنهان کشیدن در کنارش | |
| گهی خوردن میی چون خون بدخواه | گهی تکیه زدن بر مسند ماه | |
| سخن‌هائی که گفتم یا شنیدم | خیالی بود یا خوابی که دیدم | |
| مرا گویند خندان شو چو خورشید | که انده بر نتابد جای جمشید | |
| دهن پر خنده خوش چون توان کرد | درو یا خنده گنجد یا دم سرد | |
| کرا جویم کرا خوانم به فریاد | بهاری بود و بربودش ز من باد |