| دماغ آشفته شد بهرامیان را | چنانک از روشنی سرسامیان را | |
| ز چندانی خلایق کس نرسته | مگر بهرام و بهری چند خسته | |
| ز شیری کردن بهرام و زورش | جهان افکند چون بهرام گورش | |
| هر آن صورت که خود را چشم زد یافت | ز چشم نیک دیدن چشم بد یافت | |
| ندیدم کس که خود را دید و نشکست | درست آن ماند کو از چشم خود رست | |
| چو از خسرو عنان پیچید بهرام | به کام دشمنان شد کام و ناکام | |
| جهان خرمن بسی داند چنین سوخت | مشعبد را نباید بازی آموخت | |
| کدامین سرو را داد او بلندی | که بازش خم نداد از دردمندی | |
| کدامین سرخ گل را کو بپرورد | ندادش عاقبت رنگ گل زرد | |
| همه لقمه شکر نتوان فرو برد | گهی صافی توان خوردن گهی درد | |
| چو شادی را و غم را جای روبند | به جائی سر به جائی پای کوبند | |
| به جائی ساز مطرب بر کشد ساز | به جائی مویه‌گر بر دارد آواز | |
| هر آوازی که هست از ساز و از سوز | درین گنبد که می‌بینی به یک روز | |
| تنوری سخت گرمست این علف‌خوار | تو خواهی پر گلش کن خواه پر خار | |
| جهان بر ابلقی توسن سوار است | لگد خوردن ازو هم در شمار است | |
| فلک بر سبز خنگی تندخیز است | ز راهش عقل را جای گریز است | |
| نشاید بر کسی کرد استواری | که ننموده‌است با کس سازگاری | |
| چو بر بهرام چوبین تند شد بخت | به خسرو ماند هم شمشیر و هم تخت | |
| سوی چین شد بر ابرو چین سرشته | اذا جاء القضا بر سر نوشته | |
| ستم تنها نه بر چون او کسی رفت | درین پرده چنین بازی بسی رفت |