| زره برهای از زهر آب داده | زره پوشان کین را خواب داده | |
| ز موج خون که بر می‌شد به عیوق | پر از خون گشته طاسکهای منجوق | |
| به سوک نیزه‌های سر فتاده | صبا گیسوی پرچم‌ها گشاده | |
| به مرگ سروران سر بریده | زمین جیب آسمان دامن دریده | |
| حمایل‌ها فکنده هر کسی زیر | یکی شمشیر و دیگر زخم شمشیر | |
| فرو بسته در آن غوغای ترکان | زبانک نای ترکی نای ترکان | |
| حریر سرخ بیرق‌ها گشاده | نیستانی بد آتش در فتاده | |
| نه چندان تیغ شد بر خون شتابان | که باشد ریگ و سنگ اندر بیابان | |
| نه چندان تیر شد بر ترک‌ریزان | که ریزد برگ وقت برگ‌ریزان | |
| نهاده تخت شه بر پشت پیلی | کشیده تیغ گرداگرد میلی | |
| بزرگ امید پیش پیل سرمست | به ساعت‌سنجی اصطرلاب در دست | |
| نظر می‌کرد و آن فرصت همی جست | که بازار مخالف کی شود سست | |
| چو وقت آمد ملک را گفت بشتاب | مبارک طالع است این لحظه دریاب | |
| به نطع کینه بر چون پی فشردی | در افکن پیل و شه رخ زن که بردی | |
| ملک در جنبش آمد بر سر پیل | سوی بهرام شد جوشنده چون نیل | |
| بر او زد پیل پای خویشتن را | به پای پیل برد آن پیل تن را | |
| شکست افتاد بر خصم جهانسوز | به فرخ فال خسرو گشت پیروز | |
| ز خون چندان روان شد جوی در جوی | که خون می‌رفت و سر می‌برد چون گوی | |
| کمند رومیان بر شکل زنجیر | چو موی زنگیان گشته گره گیر | |
| به هندی تیغ هرکس را که دیدند | سرش چون طره هندو بریدند |