| چو روزی چند شاه آنجا طرب کرد | به یاری خواستن لشگر طلب کرد | |
| سپاهی داد قیصر بی‌شمارش | به زر چون زر مهیا کرد کارش | |
| ز بس لشگر که بر خسرو شد انبوه | روان شد روی هامون کوه در کوه | |
| چو کوه آهنین از جای جنبید | زمین گفتی که سر تا پای جنبید | |
| چهل پنجه هزاران مرد کاری | گزین کرد از یلان کار زاری | |
| شبیخون کرد و آمد سوی بهرام | زره را جامه کرد و خود را جام | |
| چو آگه گشت بهرام جهانگیر | به جنگ آمد چو شیر آید به نخجیر | |
| ولی چون بخت روباهی نمودش | ز شیری و جهانگیری چه سودش | |
| دو لشگر روبرو خنجر کشیدند | جناح و قلب را صف بر کشیدند | |
| ترنک تیر و چاکا چاک شمشیر | دریده مغز پیل و زهره شیر | |
| غریو کوس داده مرده را گوش | دماغ زندگان را برده از هوش | |
| جنیبت‌های زرین نعل بسته | ز خون بر گستوانها لعل بسته | |
| صهیل تازیان آتشین جوش | زمین را ریخته سیماب درگوش | |
| سواران تیغ برق افشان کشیده | هژبران سربسر دندان کشیده | |
| اجل بر جان کمین‌سازی نموده | قیامت را یکی بازی نموده | |
| سنان بر سینه‌ها سر تیز کرده | جهان را روز رستاخیز کرده | |
| ز بس نیزه که بر سر بیشه بسته | هزیمت را ره اندیشه بسته | |
| در آن بیشه نه گور از شیر می‌رست | نه شیر از خوردن شمشیر می‌رست | |
| چنان می‌شد به زیر درع‌ها تیر | که زیر پرده گل باد شبگیر | |
| عقابان خدنگ خون سرشته | برات کرکسان بر پر نبشته |