| بگرد عالم آوارم تو کردی | چنین بد روز و بی‌چارم تو کردی | |
| گرم نگرفتی اندوه تو فتراک | کدامین بادم آوردی بدین خاک | |
| بلی تا با منت خوش بود یک چند | حدیثت بود با من خوشتر از قند | |
| کنون کز مهر خود دوریم دادی | بباید شد که دستوریم دادی | |
| من از کار شدن غافل نبودم | که مهمانی چنان بد دل نبودم | |
| نشستم تا همی خوانم نهادی | روم چون نان در انبانم نهادی | |
| پس آنگه پای بر گیلی بیفشرد | ز راه گیکان لشگر به در برد | |
| دل از شیرین غبارانگیز کرده | به عزم روم رفتن تیز کرده | |
| در آن ره رفتن از تشویش تاراج | به ترک تاج کرده ترک را تاج | |
| ز بیم تیغ ره‌داران بهرام | ز ره رفتن نبودش یکدم آرام | |
| عقابی چار پر یعنی که در زیر | نهنگی در میان یعنی که شمشیر | |
| فرس می‌راند تا رهبان آن دیر | که راند از اختران با او بسی سیر | |
| بر آن رهبان دیر افتاد راهش | که دانا خواند غیب‌آموز شاهش | |
| زرایش روی دولت را برافروخت | و زو بسیار حکمت‌ها در آموخت | |
| وز آنجا تا در دریا به تعجیل | دو اسبه کرد کوچی میل در میل | |
| وز آنجا نیز یکران راند یکسر | به قسطنطینیه شد سوی قیصر | |
| عظیم آمد چو گشت آن حال معلوم | عظیم‌الروم را آن فال در روم | |
| حساب طالع از اقبال گردش | به عون طالع استقبال کردش | |
| چو قیصر دید کامد بر درش بخت | بدو تسلیم کرد آن تاج با تخت | |
| چنان در کیش عیسی شد بدو شاد | که دخت خویش مریم را بدو داد |