| ملک را گرم کرد آن آتش تیز | چنانک از خشم شد بر پشت شبدیز | |
| به تندی گفت من رفتم شبت خوش | گرم دریا به پیش آید گر آتش | |
| خدا داند کز آتش بر نگردم | ز دریا نیز موئی تر نگردم | |
| چه پنداری که خواهم خفت ازین پس | به ترک خواب خواهم گفت ازین پس | |
| زمین را پیل بالا کند خواهم | دبه دریای پیل افکند خواهم | |
| شوم چون پیل و نارم سر به بالین | نه پیلی کو بود پیل سفالین | |
| به نادانی خری بردم بر این بام | به دانائی فرود آرم سرانجام | |
| سبوئی را که دانم ساخت آخر | توانم بر زمین انداخت آخر | |
| مرا باید به چشم آتش برافروخت؟ | به آتش سوختن باید در آموخت؟ | |
| گهی بر نامرادی بیم کردن | گهی مردانگی تعلیم کردن | |
| مرا عشق تو از افسر برآورد | به ساتن را که عشق از سر برآورد | |
| مرا گر شور تو در سر نبودی | سر شوریده بی‌افسر نبودی | |
| فکندی چون فلک در سر کمندم | رها کردی چو کردی شهربندم | |
| نخستم باده دادی مست کردی | به مستی در مرا پا بست کردی | |
| چو گشتم مست می‌گوئی که برخیز | به بدخواهان هشیار اندر آویز | |
| بلی خیزم در آویزم به بدخواه | ولی آنگه که بیرون آیم از چاه | |
| بر آن عزمم که ره در پیش گیرم | شوم دنبال کار خویش گیرم | |
| بگیرم پند تو بر یاد ازین بار | بکوشم هر چه بادا باد ازین بار | |
| مرا از حال خود آگاه کردی | به نیک و بد سخن کوتاه کردی | |
| من اول بس همایون بخت بودم | که هم با تاج و هم با تخت بودم |