| شبی از جمله شبهای بهاری | سعادت رخ نمود و بخت یاری | |
| شده شب روشن از مهتاب چون روز | قدح برداشته ماه شب‌افروز | |
| در آن مهتاب روشنتر ز خورشید | شده باده روان در سایه بید | |
| صفیر مرغ و نوشانوش ساقی | ز دلها برده اندوه فراقی | |
| شمامه با شمایل راز می‌گفت | صبا تفسیر آیت باز می‌گفت | |
| سهی سروی روان بر هر کناری | زهر سروی شکفته نوبهاری | |
| یکی بر جای ساغر دف گرفته | یکی گلاب دان بر کف گرفته | |
| چو دوری چند رفت از جام نوشین | گران شد هر سری از خواب دوشین | |
| حریفان از نشستن مست گشتند | به رفتن با ملک همدست گشتند | |
| خمار ساقیان افتاده در تاب | دماغ مطربان پیچیده در خواب | |
| مهیا مجلسی بی‌گرد اغیار | بنا می‌زد گلی بی‌زحمت خار | |
| شه از راه شکیبائی گذر کرد | شکار آرزو را تنگ‌تر کرد | |
| سر زلف گره گیر دلارام | بدست آورد و رست از دست ایام | |
| لبش بوسید و گفت ای من غلامت | بده دانه که مرغ آمد به دامت | |
| هر آنچ از عمر پیشین رفت گو رو | کنون روز از نوست و روزی از نو | |
| من و تو جز من و تو کیست اینجا | حذر کردن نگوئی چیست اینجا | |
| یکی ساعت من دلسوز را باش | اگر روزی بدی امروز را باش | |
| بسان میوه دار نابرومند | امید ما و تقصیر تو تا چند | |
| اگر خود پولی از سنگ کبود است | چوبی آبست پل زان سوی رود است | |
| سگ قصاب را در پهلوی میش | جگر باشد و لیک از پهلوی خویش |