| فرو زنده شبی روشنتر از روز | جهان روشن به مهتاب شب‌افروز | |
| شبی باد مسیحا در دماغش | نه آن بادی که بنشاند چراغش | |
| ز تاریکی در آن شب یک نشان بود | که آب زندگی دروی نهان بود | |
| سوادی نه بر آن شبگون عماری | جز آن عصمت که باشد پرده‌داری | |
| صبا گرد از جبین جان زدوده | ستاره صبح را دندان نموده | |
| شبی بود از در مقصود جوئی | مراد آن شب ز مادر زاد گوئی | |
| ازین سو زهره در گوهر گسستن | وز آن سو مه به مروارید بستن | |
| زمین در مشک پیمودن به خروار | هوا در غالیه سودن صدف‌وار | |
| ز مشک افشانی باد طربناک | عبیرآمیز گشته نافه خاک | |
| دماغ عالم از باد بهاری | هوا را ساخته عود قماری | |
| سماع زهره شب را در گرفته | مه یک هفته نصفی بر گرفته | |
| ثریا بر ندیمی خاص گشته | عطارد بر افق رقاص گشته | |
| جرس جنبانی مرغان شب‌خیز | جرسها بسته در مرغ شب‌آویز | |
| دد و دام از نشاط دانه خویش | همه مطرب شده در خانه خویش | |
| اگر چه مختلف آواز بودند | همه با ساز شب دمساز بودند | |
| ملک بر تخت افریدون نشسته | دل اندر قبله جمشید بسته | |
| فروغ روی شیرین در دماغش | فراغت داده از شمع و چراغش | |
| نسیم سبزه و بوی ریاحین | پیام آورده از خسرو به شیرین | |
| کزین خوشتر شبی خواهد رسیدن؟ | وزین شاداب‌تر بوئی دمیدن؟ | |
| چرا چندین وصال از دور بینیم | اگر نوریم تا در نور بینیم |