| و گر خونیم خونت چون نجوشد | و گر جوشد به من بر چند پوشد | |
| هوائی معتدل چون خوش نخندیم | تنوری گرم نان چون در نبندیم | |
| نه هر روزی ز نو روید بهاری | نه هر ساعت بدام آید شکاری | |
| به عقل آن به که روزی خورده باشد | که بی‌شک کار کرده کرده باشد | |
| بسا نان کز پی صیاد بردند | چو دیدی ماهی و مرغانش خوردند | |
| مثل زد گرگ چون روبه دغا بود | طلب من کردم و روزی ترا بود | |
| ازین فکرت که با آن ماه می‌رفت | چو ماه آن آفتاب از راه می‌رفت | |
| دگر ره دیو را دربند می‌داشت | فرشتش بر سر سوگند می‌داشت | |
| ازین سو تخت شاخنشه نهاده | وشاقی چند بر پای ایستاده | |
| به خدمت پیش تخت شاه شاپور | چو پیش گنج باد آورد گنجور | |
| و زان سو آفتاب بت‌پرستان | نشسته گرد او ده نار پستان | |
| فرنگیس و سهیل سرو بالا | عجب نوش و فلکناز و همیلا | |
| همایون و سمن ترک و پریزاد | ختن خاتون و گوهر ملک و دلشاد | |
| گلاب و لعل را بر کار کرده | ز لعلی روی چون گلنار کرده | |
| چو مستی خوان شرم از پیش برداشت | خرد راه وثاق خویش برداشت | |
| ملک فرمود تا هر دلستانی | فرو گوید به نوبت داستانی | |
| نشسته لعل داران قصب پوش | قصب بر ماه بسته لعل بر گوش | |
| ز غمزه تیر و از ابرو کمان‌ساز | همه باریک بین و راست انداز | |
| ز شکر هر یکی تنگی گشاده | ز شیرین بر شکر تنگی نهاده |