| لبش بوسید و گفت این انگبین است | نشان دادش که جای بوسه این است | |
| نخستین پیک بود آن شکرین جام | که از خسرو به شیرین برد پیغام | |
| اگر چه کرد صد جام دگر نوش | نشد جان نخستینش فراموش | |
| میی کاول قدح جام آورد پیش | ز صد جام دگر دارد بها بیش | |
| می اول جام صافی خیز باشد | به آخر جام دردآمیز باشد | |
| گلی کاول بر آرد طرف جویش | فزون باشد ز صد گلزار بویش | |
| دری کاول شکم باشد صدف را | ز لل بشکند بسیار صف را | |
| زهر خوردی که طعم نوش دارد | حلاوت بیشتر سر جوش دارد | |
| دو عاشق چون چنان شربت چشیدند | عنان پیوسته از زحمت کشیدند | |
| چو یکدم جای خالی یافتندی | چو شیر و می بهم بشتافتندی | |
| چو دزدی کو به گوهر دست یابد | پس آنگه پاسبان را مست یابد | |
| به چشمی پاس دشمن داشتندی | به دیگر چشم ریحان کاشتندی | |
| چو فرصت در کشیدی خصم را میل | ربودندی یکی بوسه به تعجیل | |
| صنم تا شرمگین بودی و هشیار | نبودی بر لبش سیمرغ را بار | |
| در آن ساعت که از می مست گشتی | به بوسه با ملک همدست گشتی | |
| چنان تنگش کشیدی شه در آغوش | که کردی قاقمش را پرنیان پوش | |
| ز بس کز گاز نیلش در کشیدی | ز برگ گل بنفشه بر دمیدی | |
| ز شرم آن کبودیهاش بر ماه | که مه را خود کبود آمد گذرگاه | |
| اگر هشیار اگر سرمست بودی | سپیدابش چو گل بر دست بودی |