| چو پیر سبز پوش آسمانی | ز سبزه بر کشد بیخ جوانی | |
| جوانان را و پیران را دگر بار | به سرسبزی در آرد سرخ گلزار | |
| گل از گل تخت کاوسی بر آرد | بنفشه پر طاوسی بر آرد | |
| بسا مرغا که عشق آوازه گردد | بسا عشق کهن کان تازه گردد | |
| چو خرم شد به شیرین جان خسرو | جهان می‌کرد عهد خرمی نو | |
| چو از خرم بهار و خرمی دوست | به گلها بر درید از خرمی پوست | |
| گل از شادی علم در باغ می‌زد | سپاه فاخته بر زاغ می‌زد | |
| سمن ساقی و نرگس جام در دست | بنفشه در خمار و سرخ گل مست | |
| صبا برقع گشاده مادگان را | صلا در داده کار افتادگان را | |
| شمال انگیخته هر سو خروشی | زده بر گاو چشمی پیل گوشی | |
| زمین نطع شقایق پوش گشته | شقایق مهد مرزن گوش گشته | |
| سهی سرو از چمن قامت کشیده | ز عشق لاله پیراهن دریده | |
| بنفشه تاب زلف افکنده بر دوش | گشاده باد نسرین را بنا گوش | |
| عروسان ریاحین دست بر روی | شگرفان شکوفه شانه در موی | |
| هوا بر سبزه گوهرها گسسته | زمرد را به مروارید بسته | |
| نموده ناف خاک آبستنی‌ها | ز ناف آورده بیرون رستنیها | |
| غزال شیر مست از دلنوازی | بگرد سبزه با مادر به بازی | |
| تذروان بر ریاحین پر فشانده | ریاحین در تذروان پر نشانده | |
| زهر شاخی شکفته نو بهاری | گرفته هر گلی بر کف نثاری | |
| نوای بلبل و آوای دراج | شکیب عاشقان را داده تاراج |