| به شبدیز و به گلگون کرد میدان | چو روز و شب همی کردند جولان | |
| وز آنجا سوی صحرا ران گشادند | به صید انداختن جولان گشادند | |
| نه چندان صید گوناگون فکندند | که حدش در حساب آید که چندند | |
| به زخم نیزه‌ها هر نازنینی | نیستان کرده بر گوران زمینی | |
| به نوک تیر هر خاتون سواری | فرو داده ز آهو مرغزاری | |
| ملک زان ماده شیران شکاری | شگفتی مانده در چابک سواری | |
| که هر یک بود در میدان همائی | به دعوی گاه نخجیر اژدهائی | |
| ملک می‌دید در شیرین نهانی | کز آن صیدش چه آرد ارمغانی | |
| سرین و چشم آهو دید ناگاه | که پیدا شد به صید افکندن شاه | |
| غزالی مست شمشیری گرفته | بجای آهوی شیری گرفته | |
| از آن نخجیر پرد از جهانگیر | جهانگیری چو خسرو گشت نخجیر | |
| چو طاوس فلک بگریخت از باغ | به گل چیدن به باغ آمد سیه زاغ | |
| شدند از جلوه طاوسان گسسته | به پر زاغ رنگان بر نشسته | |
| همه در آشیانها رخ نهفتند | ز رنج ماندگی تا روز خفتند | |
| دگر روز آستان بوسان دویدند | به درگاه ملک صف بر کشیدند | |
| همان چوگان و گوی آغاز کردند | همان نخجیر کردن ساز کردند | |
| درین کردند ماهی عمر خود صرف | وزین حرفت نیفکندند یک حرف | |
| ملک فرصت طلب می‌کرد بسیار | که با شیرین کند یک نکته بر کار | |
| نیامد فرصتی با او پدیدش | که در بند توقف بد کلیدش | |
| شبانگه کان شکر لب باز می‌گشت | همای عشق بی پرواز می‌گشت |