| به مردی هر یکی اسفندیاری | به تیر انداختن رستم سواری | |
| به چوگان خود چنان چالاک بودند | که گوی از چنبر گردون ربودند | |
| خدنگ ترکش اندر سرو بستند | چو سروی بر خدنگ زین نشستند | |
| همه برقع فرو هشتند بر ماه | روان گشتند سوی خدمت شاه | |
| برون شد حاجب شه بارشان داد | شه آنکاره دل در کارشان داد | |
| نوازش کرد شیرین را و برخاست | نشاندش پیش خود بر جانب راست | |
| چه دید؟ الحق بتانی شوخ و دلبند | سرائی پر شکر شهری پر از قند | |
| وز آن غافل که زور و زهره دارند | به میدان از سواری بهره دارند | |
| ز بهر عرض آن مشکین نقابان | به نزهت سوی میدان شد شتابان | |
| چو در بازی گه میدان رسیدند | پریرویان ز شادی می‌پریدند | |
| روان شد هر مهی چون آفتابی | پدید آمد ز هر کبکی عقابی | |
| چو خسرو دید که آن مرغان دمساز | چمن را فاختند و صید را باز | |
| به شیرین گفت هین تا رخش تازیم | بر این پهنه زمانی گوی بازیم | |
| ملک را گوی در چوگان فکندند | شگرفان شور در میدان فکندند | |
| ز چوگان گشته بی‌دستان همه راه | زمین زان بید صندل سوده بر ماه | |
| بهر گوئی که بردی باد را بید | شکستی در گریبان گوی خورشید | |
| ز یکسو ماه بود و اخترانش | ز دیگر سو شه و فرمانبرانش | |
| گوزن و شیر بازی می‌نمودند | تذرو و باز غارت می‌ربودند | |
| گهی خورشید بردی گوی و گه ماه | گهی شیرین گرو دادی و گه شاه | |
| چو کام از گوی و چوگان برگرفتند | طوافی گرد میدان در گرفتند |