| فکنده عشقشان آتش بدل در | فرس در زیرشان چون خر به گل در | |
| در ایشان خیره شد هر کس که می‌تاخت | که خسرو را ز شیرین باز نشناخت | |
| خبر دادند موری چند پنهان | که این بلقیس گشت و آن سلیمان | |
| ز هر سو لشگری نو می‌رسیدند | به گرد هر دو صف برمی‌کشیدند | |
| چو لشگر جمع شد بر پره کوه | زمین بر گاو می‌نالید از انبوه | |
| به خسرو گفت شیرین کای خداوند | نه من چون من هزارت بنده در بند | |
| ز تاجت آسمان را بهره‌مندی | زمین را زیر تخت سربلندی | |
| اگر چه در بسیط هفت کشور | جهان خاص جهاندار است یکسر | |
| بدین نزدیکی از بخشیده شاه | وثاقی هست ما را بر گذرگاه | |
| اگر تشریف شه ما را نوازد | کمر بندد رهی گردن فرازد | |
| اگر بر فرش موری بگذرد پیل | فتد افتاده‌ای را جامه در نیل | |
| ملک گفتا چو مهمان می‌پذیری | به جان آیم اگر جان می‌پذیری | |
| سجود آورد شیرین در سپاسش | ثناها گفت افزون از قیاسش | |
| دو اسبه پیش بانو کس فرستاد | ز مهمان بردن شاهش خبر داد | |
| مهین بانو چو از کار آگهی یافت | بر اسباب غرض شاهنشهی یافت | |
| به استقبال شد با نزل و اسباب | نثار افشاند بر خورشید و مهتاب | |
| فرود آورد خسرو را به کاخی | که طوبی بود از آن فردوس شاخی | |
| سرائی بر سپهرش سرفرازی | دو میدانش فراخی و درازی | |
| فرستادش بدست عذر خواهان | چنان نزلی که باشد رسم شاهان | |
| نه چندانش خزینه پیشکش کرد | که بتوان در حسابش دستخوش کرد |