| چنین تا خصم لشگر در سر آورد | رعیت دست استیلا بر آورد | |
| ز بی‌پشتی چو عاجز گشت پرویز | ز روی تخت شد بر پشت شبدیز | |
| در آن غوغا که تاج او را گره بود | سری برد از میان کز تاج به بود | |
| کیانی تاج را بی‌تاجور ماند | جهان را بر جهانجوی دگر ماند | |
| چو شاهنشه ز بازیهای ایام | به قایم ریخت با شمشیر بهرام | |
| به شطرنج خلاف این نطع خونریز | بهر خانه که شد دادش شه انگیز | |
| به صد نیرنگ و دستان راه و بی‌راه | به آذربایگان آورد بنگاه | |
| وز آنجا سوی موقان کرد منزل | مغانه عشق آن بتخانه در دل |