| جهان هندوست تا رختت نگیرد | مگیرش سست تا سختت نگیرد | |
| در این دکان نیابی رشته تائی | که نبود سوز نیش اندر قفائی | |
| که آشامد کدوئی آب ازو سرد | کز استسقا نگردد چون کدو زرد | |
| درخت آنگه برون آرد بهاری | که بشکافد سر هر شاخساری | |
| فلک تا نشکند پشت دوتائی | بکس ندهد یکی جو مومیائی | |
| چو بی‌مردن کفن در کس نپوشند | به ار مردم چو کرم اطلس نپوشند | |
| چو باید شد بدان گلگونه محتاج | که گردد بر در گرمابه تاراج | |
| لباسی پوش چون خورشید و چون ماه | که باشد تا تو باشی با تو همراه | |
| برافشان دامن از هر خوان که داری | قناعت کن بدین یک نان که داری | |
| جهانا چند ازین بیداد کردن | مرا غمگین و خود را شاد کردن | |
| غمین داری مرا شادت نخواهم | خرابم خواهی آبادت نخواهم | |
| تو آن گندم نمای جو فروشی | که در گندم جو پرسیده پوشی | |
| چو گندم گوژ و چون جو زردم از تو | جوی ناخورده گندم خردم از تو | |
| تو را بس باد ازین گندم نمائی | مرا زین دعوی سنگ آسیائی | |
| همان بهتر که شب تا شب درین چاه | به قرصی جو گشایم روزه چون ماه | |
| نظامی چون مسیحا شو طرفدار | جهان بگذار بر مشتی علف خوار | |
| علف خواری کنی و خر سواری | پس آنگه غزل عیسی چشم داری | |
| چو خر تازنده باشی بار می‌کش | که باشد گوشت خر در زندگی خوش |