| نشسته شاه روزی نیم هشیار | به امیدی که گردد بخت بیدار | |
| در آمد قاصدی از ره به تعجیل | ز هندوستان حکایت کرد با پیل | |
| مژه چون کاس چینی نم گرفته | میان چون موی زنگی خم گرفته | |
| به خط چین و زنگ آورد منشور | که شاه چین و زنگ از تخت شد دور | |
| گشاد این ترک خو چرخ کیانی | ز هندوی دو چشمش پاسبانی | |
| دو مرواریدش از مینا بریدند | به جای رشته در سوزن کشیدند | |
| دو لعبت باز رابی پرده کردند | ره سرمه به میل آزرده کردند | |
| چو یوسف گم شد از دیوان دادش | زمانه داغ یعقوبی نهادش | |
| جهان چشم جهان بینش ترا داد | بجای نیزه در دستش عصا داد | |
| چو سالار جهان چشم از جهان بست | به سالاری ترا باید میان بست | |
| ز نزدیکان تخت خسروانی | نبشته هر یکی حرفی نهانی | |
| که زنهار آمدن را کار فرمای | جهان از دست شد تعجیل بنمای | |
| گرت سر در گلست آنجا مشویش | و گر لب بر سخن با کس مگویش | |
| چو خسرو دید که ایام آن عمل کرد | کمند افزود و شادروان بدل کرد | |
| درستش شد که این دوران بد عهد | بقم با نیل دارد سر که با شهد | |
| هوای خانه خاکی چنین است | گهی زنبور و گاهی انگبین است | |
| عمل با عزل دارد مهربا کین | ترش تلخیست با هر چرب و شیرین | |
| ز ریگش نیست ایمن هیچ جوئی | مسلم نیست از سنگش سبوئی | |
| چو دربند وجودی راه غم گیر | فراغت بایدت راه عدم گیر | |
| بنه چون جان به باد پاک بربند | در زندان سرای خاک بربند |