| نشسته گوهری در بیضه سنگ | بهشتی پیکری در دوزخ تنگ | |
| رخش چون لعل شد زان گوهر پاک | نمازش بر دو رخ مالید بر خاک | |
| ثناها کرد بر روی چو ماهش | بپرسید از غم و تیمار راهش | |
| که چون بودی و چون رستی ز بیداد | که از بندت نبود این بنده آزاد | |
| امیدم هست کاین سختی پسین است | دلم زین پس به شادی بر یقین است | |
| یقین میدان که گر سختی کشیدی | از آن سختی به آسانی رسیدی | |
| چه جایست اینکه بس دلگیر جایست | که زد رایت که بس شوریده رایست | |
| در این ظلمت ولایت چون دهد نور | بدین دوزخ قناعت چون کند حور | |
| مگر یک عذر هست آن نیز هم لنگ | که تو لعلی و باشد لعل در سنگ | |
| چو نقش چین در آن نقاش چین دید | کلید کام خود در آستین دید | |
| نهاد از شرمناکی دست بر رخ | سپاسش برد و بازش داد پاسخ | |
| که گر غمهای دیده بر تو خوانم | ستم‌های کشیده بر تو رانم | |
| نه در گفت آید و نه در شنیدن | قلم باید به حرفش در کشیدن | |
| بدان مشگو که فرمودی رسیدم | در او مشتی ملالت دیده دیدم | |
| بهم کرده کنیزی چند جماش | غلام وقت خود کای خواجه خوشباش | |
| چو زهره بر گشاده دست و بازو | بهای خویش دیده در ترازو | |
| چو من بودم عروسی پارسائی | از آن مشتی جلب جستم جدائی | |
| دل خود بر جدائی راست کردم | وز ایشان کوشکی درخواست کردم | |
| دلم از رشک پر خوناب کردند | بدین عبرت گهم پرتاب کردند | |
| صبور آباد من گشت این سیه سنگ | که از تلخی چو صبر آمد سیه رنگ |