| مهین بانو چو کرد این قصه را گوش | فرو ماند از سخن بی‌صبر و بیهوش | |
| به خدمت بر زمین غلطید چون خاک | خروشی بر کشید از دل شغبناک | |
| که آن در کو که گر بینم به خوابش | نه در دامن که در دریای آبش | |
| به نوک چشمش از دریا برآرم | به جان بسپارمش پس جان سپارم | |
| پس آنگه بوسه زد بر مسند شاه | که مسند بوس بادت زهره و ماه | |
| ز ماهی تا به ماه افسر پرستت | ز مشرق تا به مغرب زیر دستت | |
| من آنگه گفتم او آید فرادست | که اقبال ملک در بنده پیوست | |
| چو اقبال تو با ما سر در آرد | چنین بسیار صید از در درآرد | |
| اگر قاصد فرستد سوی او شاه | مرا باید ز قاصد کردن آگاه | |
| به حکم آنکه گلگون سبک خیز | بدو بخشم ز همزادان شبدیز | |
| که با شبدیز کس هم تک نباشد | جز این گلگون اگر بدرک نباشد | |
| اگر شبدیز با ماه تمامست | به همراهیش گلگون تیز گامست | |
| و گر شبدیز نبود مانده بر جای | به جز گلگون که دارد زیر او پای | |
| ملک فرمود تا آن رخش منظور | برند از آخور او سوی شاپور | |
| وز آنجا یک تنه شاپور برخاست | دو اسبه راه رفتن را بیاراست | |
| سوی ملک مداین رفت پویان | گرامی ماه را یک ماه جویان | |
| به مشگو در نبود آن ماه رخسار | مع‌القصه به قصر آمد دگر بار | |
| در قصر نگارین زد زمانی | کس آمد دادش از خسرو نشانی | |
| درون بردندش از در شادمانه | به خلوتگاه آن شمع زمانه | |
| چو سر در قصر شیرین کرد شاپور | عقوبت باره‌ای دید از جهان دور |