| سخن چون زان بهار نو برآمد | خروشی بیخود از خسرو برآمد | |
| به خواهش گفت کان خورشید رخسار | بگو تا چون به دست آمد دگر بار | |
| مهندس گفت کردم هوشیاری | دگر اقبال خسرو کرد یاری | |
| چو چشم تیر گر جاسوس گشتم | به دکان کمانگر برگذشتم | |
| به دست آوردم آن سرو روان را | بت سنگین دل سیمین میان را | |
| چه دیدم؟ تیزرائی تازه روئی | مسیحی بسته در هر تار موئی | |
| همه رخ گل چو بادامه ز نغزی | همه تن دل چو بادام دو مغزی | |
| میانی یافتم کز ساق تا روی | دو عالم را گره بسته به یک موی | |
| دهانی کرده بر تنگیش زوری | چو خوزستانی اندر چشم موری | |
| نبوسیده لبش بر هیچ هستی | مگر آیینه را آن هم به مستی | |
| نکرده دست او با کس درازی | مگر با زلف خود وانهم به بازی | |
| بسی لاغرتر از مویش میانش | بسی شیرین‌تر از نامش دهانش | |
| اگر چه فتنه عالم شد آن ماه | چو عالم فتنه شد بر صورت شاه | |
| چو مه را دل به رفتن تیز کردم | پس آنگه چاره شبدیز کردم | |
| رونده ماه را بر پشت شبرنگ | فرستادم به چندین رنگ و نیرنگ | |
| من اینجا مدتی رنجور ماندم | بدین عذر از رکابش دور ماندم | |
| کنون دانم که آن سختی کشیده | به مشگوی ملک باشد رسیده | |
| شه از دلدادگی در بر گرفتش | قدم تا فرق در گوهر گرفتش | |
| سپاسش را طراز آستین کرد | بر او بسیار بسیار آفرین کرد | |
| حدیث چشمه و سر شستن ماه | درستی داد قولش را بر شاه |