| ز شادی درخواست جستن خسرو از جای | دگر ره عقل را شد کار فرمای | |
| بفرمودش در آوردن به درگاه | ز دلگرمی به جوش آمد دل شاه | |
| که بد دل در برش ز امید و از بیم | به شمشیر خطر گشته به دو نیم | |
| همیشه چشم بر ره دل دو نیم است | بلای چشم بر راهی عظیم است | |
| اگر چه هیچ غم بی‌دردسر نیست | غمی از چشم بر راهی بتر نیست | |
| مبادا هیچکس را چشم بر راه | کز او رخ زرد گردد عمر کوتاه | |
| در آمد نقش بند مانوی دست | زمین را نقشهای بوسه می‌بست | |
| زمین بوسید و خود بر جای می‌بود | به رسم بندگان بر پای می‌بود | |
| گرامی کردش از تمکین خود شاه | نشاند او را و خالی کرد خرگاه | |
| بپرسید از نشان کوه و دشتش | شگفتی‌ها که بود از سر گذشتش | |
| دعا برداشت اول مرد هشیار | که شه را زندگانی باد بسیار | |
| مظفر باد بر دشمن سپاهش | میفتاد از سر دولت کلاهش | |
| مرادش با سعادت رهسپر باد | ز نو هر روزش اقبالی دگر باد | |
| حدیث بنده را در چاره سازی | بساطی هست با لختی درازی | |
| چو شه فرمود گفتن چون نگویم | رضای شاه جویم چون نجویم | |
| وز اول تا به آخر آنچه دانست | فرو خواند آنچه خواندن می‌توانست | |
| از آن پنهان شدن چون مرغ از انبوه | وز آن پیدا شدن چون چشمه در کوه | |
| به هر چشمه شدن هر صبح گاهی | بر آوردن مقنع وار ماهی | |
| وز آن صورت به صورت باز خوردن | به افسون فتنه‌ای را فتنه کردن | |
| وز آن چون هندوان بردن ز راهش | فرستادن به ترکستان شاهش |