| یکی شب از شب نوروز خوشتر | چه شب کز روز عید اندوه کش‌تر | |
| سماع خرگهی در خرگه شاه | ندیمی چند موزون طبع و دلخواه | |
| مقالت‌های حکمت باز کرده | سخن‌های مضاحک ساز کرده | |
| به گرداگرد خرگاه کیانی | فرو هشته نمدهای الانی | |
| دمه بردر کشیده تیغ فولاد | سر نامحرمان را داده بر باد | |
| درون خرگه از بوی خجسته | بخور عود و عنبر کله بسته | |
| نبید خوشگوار و عشرت خوش | نهاده منقل زرین پر آتش | |
| زگال ارمنی بر آتش تیز | سیاهانی چو زنگی عشرت‌انگیز | |
| چو مشک نافه در نشو گیاهی | پس از سرخی همی گیرد سیاهی | |
| چرا آن مشک بید عود کردار | شود بعد از سیاهی سرخ رخسار | |
| سیه را سرخ چون کرد آذرنگی | چو بالای سیاهی نیست رنگی | |
| مگر کز روزگار آموخت نیرنگ | که از موی سیاه ما برد رنگ | |
| به باغ مشعله دهقان انگشت | بنفشه می‌درود و لاله می‌کشت | |
| سیه پوشیده چون زاغان کهسار | گرفته خون خود در نای و منقار | |
| عقابی تیز خود کرده پر خویش | سیه ماری فکنده مهره در پیش | |
| مجوسی ملتی هندوستانی | چو زردشت آمده در زند خوانی | |
| دبیری از حبش رفته به بلغار | به شنگرفی مدادی کرده بر کار | |
| زمستان گشته چون ریحان ازو خوش | که ریحان زمستان آمد آتش | |
| صراحی چون خروسی ساز کرده | خروسی کو به وقت آواز کرده | |
| ز رشک آن خروس آتشین تاج | گهی تیهو بر آتش گاه دراج |